Autor: Margit Sandemo
Cykl: Saga o Ludziach Lodu Tom 9
Tłumaczenie: Iwona Zimnicka
Tytuł oryginału: Den ensomme
Wydawnictwo: Axel Springer Polska
Data wydania: 2007 (data przybliżona)
ISBN: 9788360717523
Liczba stron: 237
Margit Sandemo serwuje czytelnikowi w dziewiątym tomie Sagi o Ludziach Lodu historię losów samotnego mężczyzny, dobrą na spędzanie samotnych wieczorów z książką. Trzeba przyznać, że autorka zdecydowanie nie pokonuje poprzeczki, którą powieści postawiłam.
Mikael Lind od dzieciństwa czuł się opuszczony. Ślub z bogobojną Anette, wcale nie poprawił sytuacji młodzieńca, a wręcz przeciwnie - Mikael mimo bliskości drugiej osoby stał się samotnym jak nigdy dotąd. Wojenna tułaczka pozwoliła mu zatracić się w jego odosobnieniu.
Jak sam tytuł wskazuje, a także wszędzie jest podkreślane, główny bohater skupia na sobie całą uwagę. Autorka usiłuje przedstawić nam wewnętrzne rozterki młodzieńca, serwując liczne opisy przeżyć wewnętrznych oraz jego refleksje na całą gamę tematów. Niestety, Mikael nie należy do unikatowych i porywających postaci, przez co akcja powieści zdecydowanie zwalnia, doprowadzając czytelnika do znużenia. Norweska pisarka w dziewiątym tomie ujawnia jedną ze swoich słabości, która w Sadze o Ludziach Lodu często się powtarza - sympatię do zwierząt, niejednokrotnie towarzyszących bohaterom w wszelakich sytuacjach. Jak powszechnie wiadomo nic nie chwyta tak za serce jak małe kociaki czy szczeniaczki.
Ciężko jest napisać mi coś więcej, ponieważ nic w książce się nie dzieje. Jest samotny Mikael, który próbuje przeżyć swą przygodę, jest szczeniaczek, który próbuje uwieść czytelnika. Jak dla mnie, żadnemu z nich misja się nie powiodła.
Jak sam tytuł wskazuje, a także wszędzie jest podkreślane, główny bohater skupia na sobie całą uwagę. Autorka usiłuje przedstawić nam wewnętrzne rozterki młodzieńca, serwując liczne opisy przeżyć wewnętrznych oraz jego refleksje na całą gamę tematów. Niestety, Mikael nie należy do unikatowych i porywających postaci, przez co akcja powieści zdecydowanie zwalnia, doprowadzając czytelnika do znużenia. Norweska pisarka w dziewiątym tomie ujawnia jedną ze swoich słabości, która w Sadze o Ludziach Lodu często się powtarza - sympatię do zwierząt, niejednokrotnie towarzyszących bohaterom w wszelakich sytuacjach. Jak powszechnie wiadomo nic nie chwyta tak za serce jak małe kociaki czy szczeniaczki.
Ciężko jest napisać mi coś więcej, ponieważ nic w książce się nie dzieje. Jest samotny Mikael, który próbuje przeżyć swą przygodę, jest szczeniaczek, który próbuje uwieść czytelnika. Jak dla mnie, żadnemu z nich misja się nie powiodła.
Może być ciekawe, mimo że chyba dość usypiające :)
OdpowiedzUsuńhttp://zakurzone-stronice.blogspot.com/
jeszcze nie miałam okazji się zapoznać z ta saga, ale czytałam , że jest niezła.
OdpowiedzUsuń